121 χλμ 350 μ
Θόρυβος και κίνηση. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά της Δευτέρας που με βρήκε ακόμα στη Θεσσαλονίκη
Ευχαρίστησα το ξενοδοχείο Mandrino που με φιλοξένησε και ετοιμάστηκα για το Λευκό Πύργο
Η λεωφόρος Νίκης γεμάτη αυτοκίνητα, αλλά ο ποδηλατόδρομος στην παραλία άψογος!
Ο Λευκός Πύργος ήταν άδειος. Κάτι πιτσιρίκια που είχαν κάνει κοπάνα και μερικοί εργάτες. Πάντως απο κοντά σου γεννά διάφορα συναισθήματα
Σειρά είχε το άγαλμα του Φιλίππου. Ψηλός, αγέρωχος, κρατώντας την περικεφαλαία του. Ήταν όντως ο βασιλιάς των Μακεδόνων
Αναστροφή μετά, και συνέχεια για το Ποδηλατόραμα, έναν απο τους χορηγούς μου σε αυτή την προσπάθεια. Οι ποδηλατόδρομοι μέσα στο κέντρο, βοηθούσαν τα μάλα
Καλό παιδί ο Στάθης. Τον ευχαρίστησα για την βοήθεια του, δώσαμε ραντεβού για τον επόμενο αγώνα και αναχώρησα. Είχα πολύ δρόμο να κάνω
Με το που βγήκα απο την πόλη, ο άνεμος δυνάμωσε. Στάνταρ 5 μποφώρ
Με αυτόν τον τρελλό άνεμο, με το ζόρι κρατούσα 20 μωτ. Εκεί που ζοριζόμουν, ακούω ένα θόρυβο απο το πίσω λάστιχο. "Ωχ, σαμπρέλα" σκέφτομαι. Σταματάω, τσεκαρω, το λάστιχο μια χαρά. Συνεχίζω και ο θόρυβος αυξάνει. Σταματάω πάλι και βλέπω αυτά!
Υπήρχε ένα πάρκινγκ με ένα δρόμο που κατέβαινε σε μια αλάνα. Κατεβάζω εκεί το ποδήλατο και αρχίζω να ξεφορτώνω. Η πρώτη σκέψη είναι ότι κάτι περίεργο έχει γίνει με τη σαμπρέλα. Ανοίγω το λάστιχο και βλέπω τη σαμπρέλα ΟΚ
Τηλέφωνο στο Στάθη και σε λίγο καταλαβαίνω ότι το λάστιχο έχει παραδώσει πνεύμα, χρειάζεται αλλαγή. Μαθαίνω ότι το πιο κοντινό ποδηλατάδικο είναι στη Χαλάστρα, κάπου 10 χλμ μακριά αλλά δεν έχω επιλογή.
Βάζω χαρτιά στα 3 παρακαλώ καρούμπαλα του ελαστικού, για να μην γίνει κανα μπαμ, και δένω το ποδήλατο.
Για μερικά δεύτερα, σκέφτομαι να παρατήσω εκεί το ποδήλατο και να φύγω. Εχω ήδη 5 σαμπρέλες, καθυστερήσεις, κουραση, άγχος και τώρα ένα λάστιχο που δεν φτιάχνεται.
Παιρνω μερικές ανάσες και ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο. Βγαίνω απο εθνική και μπαίνω στην ευθεία για Σινδο και λίγο πριν την πόλη στρίβω νότια για Χαλάστρα
Ο άνεμος παραμένει δυνατός, το λάστιχο πλαταγιάζει ασταμάτητα και εγώ κοιτάω την ώρα για να προλάβω. Τελικά μπαίνω στην πόλη και αρχίζω να ρωτάω
Το ανακαλύπτω, και εκπλήσομαι γιατί είναι κανονικό κατάστημα ποδηλάτων. Γνωρίζομαι με τον Αντώνη, του εξηγώ το πρόβλημα, διαλέγουμε ελαστικό και επιτέλους ανασάνω χαρούμενος
Αντώνη, ευχαριστώ για τις ευχές σου και τη βοήθεια σου. Άντε να έρθει και το καινούργιο απόκτημα σου
Αποχαιρέτησα και έφυγα. Το καινούργιο λάστιχο, πιο φαρδύ από το προηγούμενο, πάταγε μια χαρά. Έπρεπε να διασχίσω αρκετά χωριά μέχρι Αλεξάνδρεια, όπου και θα έμπαινα στην παλαιά εθνική για Κατερίνη.
Σε μια προσπάθεια να γλιτώσω αέρα, έκανα κολητήρι σε ένα τρακτέρ!
Επιπλέον ένα κρύωμα με ταλαιπωρούσε. Σταμάτησα στο Άδενδρο για κόκα και ντεπόν. Πήρα τηλέφωνο την Αλεξία για να μαθω τις ώρες του Μουσείου της Βεργίνας. Η απάντηση αποκαρδιωτική. "Κλείνει στις 5μιση, αύριο είναι ανοιχτά μέχρι 7".
Σιχτιρίζοντας πήρα το ποδήλατο και έφυγα. Στο δρόμο είχα λίγο πλάτη άνεμο και πάτησα. Ενιωσα καλύτερα έτσι
Έχω ήδη περάσει το Πλατύ και στο δρόμο για Αλεξάνδρεια, σκέφτομαι επιλογές. Μήπως να πήγαινα σήμερα Δίον και αύριο Βεργίνα.... Κανω τους υπολογισμούς, αλλά δεν βγαίνουν οι ώρες, θα φτάσω νύχτα εκεί
Το στομάχι διαμαρτύρεται, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή. Σταματάω Αλεξάνδρεια για φαγητό και μετά στο δρομο πλέον για Κατερίνη. Θα δω αύριο τι μπορώ να κάνω...
Μισή ώρα πεταλάρισμα και η μηχανή αρχίζει να σβήνει. Νυστάζω ασταμάτητα. "Μάλλον εκεινα τα μοσχαρίσια μπιφτέκια θα είχαν κάτι βαρύ" σκέφτομαι και προσπαθω να συνεχίσω. Η διαδρομή είναι γεμάτη λοφάκια που μου κόβουν το ρυθμό
Περνάω ακόμα ένα περίεργο μπαράκι ή μήπως έχω παραισθήσεις απο τα μπιφτέκια;
Περιμένω και το φίλο μου το Χρήστο, που θα έρθει απο την Κατερίνη να βρεθούμε στα μισά. Σε μια κατηφόρα, πανε να κλείσουν τα μάτια και το σώνω στη στιγμή. Δεν είμαστε για τέτοια, λέω μέσα μου.
Η μέρα πλησιάζει προς το τελείωμα της
O Χρήστος καταφτάνει και τώρα έχω παρέα. Το στομάχι συνεχίζει έτσι. Βγαίνουμε παραλία για να γλιτώσουμε τα λοφάκια
Ο Χρήστος μπροστά να κόβει αέρα κι εγώ απο πίσω. Κάπως έχω συνέλθει και πάμε τα 6 χλμ παραλίας με πάνω απο 30 χαω
Όταν μπαίνουμε Κατερίνη είναι ήδη βράδυ. Πάμε στο πιο κοντινό ζαχαροπλαστείο, παίρνω σιροπιαστά και συνέχεια για το ξενοδοχείο
Το βραδάκι με το Χρήστο και το Γιάννη απο Λιτόχωρο, πίνουμε μπύρες και χαλαρώνουμε. Ήταν ακόμα μια δύσκολη μέρα στο δρόμο
Θόρυβος και κίνηση. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά της Δευτέρας που με βρήκε ακόμα στη Θεσσαλονίκη
Ευχαρίστησα το ξενοδοχείο Mandrino που με φιλοξένησε και ετοιμάστηκα για το Λευκό Πύργο
Η λεωφόρος Νίκης γεμάτη αυτοκίνητα, αλλά ο ποδηλατόδρομος στην παραλία άψογος!
Ο Λευκός Πύργος ήταν άδειος. Κάτι πιτσιρίκια που είχαν κάνει κοπάνα και μερικοί εργάτες. Πάντως απο κοντά σου γεννά διάφορα συναισθήματα
Σειρά είχε το άγαλμα του Φιλίππου. Ψηλός, αγέρωχος, κρατώντας την περικεφαλαία του. Ήταν όντως ο βασιλιάς των Μακεδόνων
Αναστροφή μετά, και συνέχεια για το Ποδηλατόραμα, έναν απο τους χορηγούς μου σε αυτή την προσπάθεια. Οι ποδηλατόδρομοι μέσα στο κέντρο, βοηθούσαν τα μάλα
Καλό παιδί ο Στάθης. Τον ευχαρίστησα για την βοήθεια του, δώσαμε ραντεβού για τον επόμενο αγώνα και αναχώρησα. Είχα πολύ δρόμο να κάνω
Με το που βγήκα απο την πόλη, ο άνεμος δυνάμωσε. Στάνταρ 5 μποφώρ
Με αυτόν τον τρελλό άνεμο, με το ζόρι κρατούσα 20 μωτ. Εκεί που ζοριζόμουν, ακούω ένα θόρυβο απο το πίσω λάστιχο. "Ωχ, σαμπρέλα" σκέφτομαι. Σταματάω, τσεκαρω, το λάστιχο μια χαρά. Συνεχίζω και ο θόρυβος αυξάνει. Σταματάω πάλι και βλέπω αυτά!
Υπήρχε ένα πάρκινγκ με ένα δρόμο που κατέβαινε σε μια αλάνα. Κατεβάζω εκεί το ποδήλατο και αρχίζω να ξεφορτώνω. Η πρώτη σκέψη είναι ότι κάτι περίεργο έχει γίνει με τη σαμπρέλα. Ανοίγω το λάστιχο και βλέπω τη σαμπρέλα ΟΚ
Τηλέφωνο στο Στάθη και σε λίγο καταλαβαίνω ότι το λάστιχο έχει παραδώσει πνεύμα, χρειάζεται αλλαγή. Μαθαίνω ότι το πιο κοντινό ποδηλατάδικο είναι στη Χαλάστρα, κάπου 10 χλμ μακριά αλλά δεν έχω επιλογή.
Βάζω χαρτιά στα 3 παρακαλώ καρούμπαλα του ελαστικού, για να μην γίνει κανα μπαμ, και δένω το ποδήλατο.
Για μερικά δεύτερα, σκέφτομαι να παρατήσω εκεί το ποδήλατο και να φύγω. Εχω ήδη 5 σαμπρέλες, καθυστερήσεις, κουραση, άγχος και τώρα ένα λάστιχο που δεν φτιάχνεται.
Παιρνω μερικές ανάσες και ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο. Βγαίνω απο εθνική και μπαίνω στην ευθεία για Σινδο και λίγο πριν την πόλη στρίβω νότια για Χαλάστρα
Ο άνεμος παραμένει δυνατός, το λάστιχο πλαταγιάζει ασταμάτητα και εγώ κοιτάω την ώρα για να προλάβω. Τελικά μπαίνω στην πόλη και αρχίζω να ρωτάω
Αντώνη, ευχαριστώ για τις ευχές σου και τη βοήθεια σου. Άντε να έρθει και το καινούργιο απόκτημα σου
Αποχαιρέτησα και έφυγα. Το καινούργιο λάστιχο, πιο φαρδύ από το προηγούμενο, πάταγε μια χαρά. Έπρεπε να διασχίσω αρκετά χωριά μέχρι Αλεξάνδρεια, όπου και θα έμπαινα στην παλαιά εθνική για Κατερίνη.
Σε μια προσπάθεια να γλιτώσω αέρα, έκανα κολητήρι σε ένα τρακτέρ!
Επιπλέον ένα κρύωμα με ταλαιπωρούσε. Σταμάτησα στο Άδενδρο για κόκα και ντεπόν. Πήρα τηλέφωνο την Αλεξία για να μαθω τις ώρες του Μουσείου της Βεργίνας. Η απάντηση αποκαρδιωτική. "Κλείνει στις 5μιση, αύριο είναι ανοιχτά μέχρι 7".
Σιχτιρίζοντας πήρα το ποδήλατο και έφυγα. Στο δρόμο είχα λίγο πλάτη άνεμο και πάτησα. Ενιωσα καλύτερα έτσι
Έχω ήδη περάσει το Πλατύ και στο δρόμο για Αλεξάνδρεια, σκέφτομαι επιλογές. Μήπως να πήγαινα σήμερα Δίον και αύριο Βεργίνα.... Κανω τους υπολογισμούς, αλλά δεν βγαίνουν οι ώρες, θα φτάσω νύχτα εκεί
Το στομάχι διαμαρτύρεται, οπότε δεν έχω άλλη επιλογή. Σταματάω Αλεξάνδρεια για φαγητό και μετά στο δρομο πλέον για Κατερίνη. Θα δω αύριο τι μπορώ να κάνω...
Μισή ώρα πεταλάρισμα και η μηχανή αρχίζει να σβήνει. Νυστάζω ασταμάτητα. "Μάλλον εκεινα τα μοσχαρίσια μπιφτέκια θα είχαν κάτι βαρύ" σκέφτομαι και προσπαθω να συνεχίσω. Η διαδρομή είναι γεμάτη λοφάκια που μου κόβουν το ρυθμό
Περνάω ακόμα ένα περίεργο μπαράκι ή μήπως έχω παραισθήσεις απο τα μπιφτέκια;
Περιμένω και το φίλο μου το Χρήστο, που θα έρθει απο την Κατερίνη να βρεθούμε στα μισά. Σε μια κατηφόρα, πανε να κλείσουν τα μάτια και το σώνω στη στιγμή. Δεν είμαστε για τέτοια, λέω μέσα μου.
Η μέρα πλησιάζει προς το τελείωμα της
O Χρήστος καταφτάνει και τώρα έχω παρέα. Το στομάχι συνεχίζει έτσι. Βγαίνουμε παραλία για να γλιτώσουμε τα λοφάκια
Ο Χρήστος μπροστά να κόβει αέρα κι εγώ απο πίσω. Κάπως έχω συνέλθει και πάμε τα 6 χλμ παραλίας με πάνω απο 30 χαω
Όταν μπαίνουμε Κατερίνη είναι ήδη βράδυ. Πάμε στο πιο κοντινό ζαχαροπλαστείο, παίρνω σιροπιαστά και συνέχεια για το ξενοδοχείο
Το βραδάκι με το Χρήστο και το Γιάννη απο Λιτόχωρο, πίνουμε μπύρες και χαλαρώνουμε. Ήταν ακόμα μια δύσκολη μέρα στο δρόμο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου