137 χλμ 1110 μ
Η εκκίνηση έγινε με μεγάλη καθυστέρηση. Ήδη η κούραση αρχίζει να κάνει εμφανή τα σημάδια της.
Ξεκίνησα παραλιακά και επίτηδες δεν ακολούθησα τον κόμβο. Ήθελα να δω λίγο θάλασσα, ελιές και αμπέλια, Ελλάδα δηλαδή
Ο δρόμος μ έφερε σ ένα αγρόκτημα. Αναστροφή, κάτω απο την εθνική και συνέχεια.
Έπιασα λοιπόν την παλαιά εθνική, που φυσικά είχε ελάχιστη κίνηση. Θυμηθηκα όταν υπηρετούσα Διδυμότειχο και ανεβοκατέβαινα απο Αθήνα με το λεωφορείο, σε μόνο 14 ώρες!
Αυτό το μονότονο ποδηλατικά κομμάτι, ήταν ιδανικό για να κερδίσω χρόνο, αλλά τα πόδια δεν πήγαιναν. Ηξερα ότι τα υψομετρικά της ημέρας ήταν μαζεμένα προς το τέλος, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Η μέση ταχύτητα παρέμενε πεισματικά στα 22,5 χαω
Η διάθεση οχι και η καλύτερη, μετά τα πρώτα 25 χλμ ήθελα να πιω ένα καφέ, αλλά παντού εβλεπα οικισμους, τίποτα πάνω στο δρόμο. Τελικά το πήρα απόφαση ότι θα σταματούσα μόνο στην Αμφίπολη και συνέχισα
Τελικά έφτασα στην έξοδο και πήρα το δρόμο για το περίφημο λιοντάρι
Φτάνοντας σε μια διασταύρωση, σταμάτησα για νερό. Όμως η διαπεραστική μυρωδιά φρεσκοψημένου λουκάνικου, με ανάγκασε να στρατοπεδεύσω. Άλλωστε ήταν ήδη 1μιση και, ώρα για φαγητό
Ξεκίνησα λοιπόν και πάλι. Το λιονταρι με περίμενε. Πρώτα όμως θα απολάμβανα τη θέα του ποταμού Στρυμόνα
Πραγματικά απο κοντά είναι τεράστιο, νομίζω κάπου διάβασα ότι ζυγίζει 400 τόνους. Ε απο κοντά, φαίνονται τα κιλά του.
Συνέχεια για να βγω πάλι στην παλαιά εθνική. Κάπου πρέπει να έπινα εκείνο τον καφέ και αποφάσισα ότι θα ήταν στα Ασπροβάλτα (όχι ότι είχα και άλλες επιλογές δλδ).
Στο βάθος φαίνονταν τα βουνά της Χαλκιδικής
Φτάνοντας Ασπροβάλτα, κατευθύνθηκα παραλία και έδεσα για καφέ. Παρήγγειλα και κάτι βάφλες, με σοκολάτα και παγωτό, αλλά η φώτο λογοκρίθηκε...
Οι βάφλες αναπτέρωσαν ηθικό και πόδια και συνέχισα την ευθεία. Στα αριστερά μου, τα βουνά μεγάλωναν σε μέγεθος, ενώ ο δρόμος όσο πλησίαζα προς Ρεντίνα, φόρτωνε πράσινο
Περνώντας τη Ρεντίνα η Ταξιδιάρα Ψυχή έκανε την επανάσταση της. Δεν ήθελε να συνεχίσει και επέμενε να ξεκουραστεί.
Τι να κάνω κι εγώ, έκανα αυτό που ήθελε γιατί ως γνωστόν, όταν στα θηλυκά δεν κάνεις τα χατήρια, πάντα τον βρίσκεις τον μπελά σου
Αφού το λύσαμε κι αυτο το θέμα, συνέχεια για Απολλωνία. Εκεί θα έκανα στροφή προς το νότο, για να μπω στην τελική ευθεία (τρόπος του λέγειν, γιατί τα βουνά καραδοκούσαν) για Πολύγυρο
Επόμενο αξιοθέατο της διαδρομής, η μικρή Βόλβη, μερικά χιλιόμετρα πριν την Απολλωνία
Πριν στρίψω, γιόρτασα τα 600+ διανυθέντα χιλιόμετρα. Φάγαμε το μισό γάιδαρο δηλαδή!
Είχα ήδη κάνει 93 και υπολόγιζα ότι θέλω άλλα 40 μέχρι τέλος. Ήταν γεγονός ότι πάλι θα με έπιανε το βράδυ, όπως ήταν γεγονός ότι μια μικρή ανωφέρεια άρχισε να βασανίζει τα πόδια μου. Λογικά έπρεπε να πατήσω, αλλά δεν ήξερα την διαδρομή και αποφάσισα να μη ρισκάρω. Κερασάκι ο κόντρα άνεμος...
Μετά μισή ώρα αποχαιρέτησα τον ήλιο. Είχα ακόμα φως για περίπου μισή ώρα ακόμα
Άρχισα να κρυώνω, η θερμοκρασία είχε πέσει απότομα στους 21. Σταμάτησα και πρόσθεσα μια φανέλα, ήπια ένα δυναμωτικό και συνέχισα. Η σήμανση πάλι με προβλήματα, οπότε όποιο χριστιανό έβλεπα, τον ρωτούσα
Ανεβαίνοντας ένα ακόμα λόφο, υπολόγισα ότι ήθελα περίπου 20 χλμ ακόμα. Όταν όμως είδα τα βουνά που έπρεπε να περάσω, άλλαξα γνώμη
Μια ακόμα κατηφόρα, ένα ακόμα χωριό και στάση για νυκτερινή ενδυμασία. Φανός κεφαλής, αντανακλαστικό γιλέκο και πάμε
Σε κάθε λόφο που ανέβαινα, οι στροφές διατηρούνταν όλο και πιο δύσκολα. Σε κάποια στιγμή είδα ένα φανάρι στην άκρη του δρόμου, 2 λόφους μακριά απο μένα. Το έβαλα στόχο και συνέχισα. Φτάνοντας εκεί είχα ήδη ανέβει στα 1000 μέτρα.
Η κούραση μαζί με το κρύο (15 C) με ανάγκασαν να σταματήσω για αντιανεμικό και μανίκια. Αλλιώς δε θα μπορούσα να κατέβω την κατηφόρα. Ευτυχώς κόλλησα πίσω απο ένα συρόμενο και με ζέσταινε κάπως.
Εκεί που υπολόγιζα για ακόμα 8 χλμ, να μια πινακίδα που έλεγε Πολύγυρος 14 χλμ! Κούνησα το κεφάλι και συνέχισα. Απο λόφο σε λόφο σε λόφο. Όταν άρχισα να βλεπω τα χνώτα μου, άνοιξα το τσαντάκι και έβγαλα το φλασκί με το ουίσκι που έχω σε περιπτώσεις ανάγκης. Ήπια 2 ρουφηξιές και ζεστάθηκα κάπως.
Άκουγα τα αυτοκίνητα στο βάθος για να δω πότε τελείωνε η ανηφόρα, ο ρυθμός πλέον είχε πέσει δραματικά και ανέβαινα το 3-4 % σα να ήταν 8%
Όταν έμεναν ακόμα 4 χλμ και ο λόφος τελείωσε, περίμενα να δω φώτα απο κάτω. Όταν τα είδα χαμογέλασα, επιτέλους έφτανα
Μια τελευταία φωτό και επόμενη στάση το ξενοδοχείο. Δύσκολη μέρα και αυτή τελικά
Η εκκίνηση έγινε με μεγάλη καθυστέρηση. Ήδη η κούραση αρχίζει να κάνει εμφανή τα σημάδια της.
Ξεκίνησα παραλιακά και επίτηδες δεν ακολούθησα τον κόμβο. Ήθελα να δω λίγο θάλασσα, ελιές και αμπέλια, Ελλάδα δηλαδή
Ο δρόμος μ έφερε σ ένα αγρόκτημα. Αναστροφή, κάτω απο την εθνική και συνέχεια.
Έπιασα λοιπόν την παλαιά εθνική, που φυσικά είχε ελάχιστη κίνηση. Θυμηθηκα όταν υπηρετούσα Διδυμότειχο και ανεβοκατέβαινα απο Αθήνα με το λεωφορείο, σε μόνο 14 ώρες!
Αυτό το μονότονο ποδηλατικά κομμάτι, ήταν ιδανικό για να κερδίσω χρόνο, αλλά τα πόδια δεν πήγαιναν. Ηξερα ότι τα υψομετρικά της ημέρας ήταν μαζεμένα προς το τέλος, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Η μέση ταχύτητα παρέμενε πεισματικά στα 22,5 χαω
Η διάθεση οχι και η καλύτερη, μετά τα πρώτα 25 χλμ ήθελα να πιω ένα καφέ, αλλά παντού εβλεπα οικισμους, τίποτα πάνω στο δρόμο. Τελικά το πήρα απόφαση ότι θα σταματούσα μόνο στην Αμφίπολη και συνέχισα
Τελικά έφτασα στην έξοδο και πήρα το δρόμο για το περίφημο λιοντάρι
Φτάνοντας σε μια διασταύρωση, σταμάτησα για νερό. Όμως η διαπεραστική μυρωδιά φρεσκοψημένου λουκάνικου, με ανάγκασε να στρατοπεδεύσω. Άλλωστε ήταν ήδη 1μιση και, ώρα για φαγητό
Ξεκίνησα λοιπόν και πάλι. Το λιονταρι με περίμενε. Πρώτα όμως θα απολάμβανα τη θέα του ποταμού Στρυμόνα
Πραγματικά απο κοντά είναι τεράστιο, νομίζω κάπου διάβασα ότι ζυγίζει 400 τόνους. Ε απο κοντά, φαίνονται τα κιλά του.
Συνέχεια για να βγω πάλι στην παλαιά εθνική. Κάπου πρέπει να έπινα εκείνο τον καφέ και αποφάσισα ότι θα ήταν στα Ασπροβάλτα (όχι ότι είχα και άλλες επιλογές δλδ).
Στο βάθος φαίνονταν τα βουνά της Χαλκιδικής
Φτάνοντας Ασπροβάλτα, κατευθύνθηκα παραλία και έδεσα για καφέ. Παρήγγειλα και κάτι βάφλες, με σοκολάτα και παγωτό, αλλά η φώτο λογοκρίθηκε...
Οι βάφλες αναπτέρωσαν ηθικό και πόδια και συνέχισα την ευθεία. Στα αριστερά μου, τα βουνά μεγάλωναν σε μέγεθος, ενώ ο δρόμος όσο πλησίαζα προς Ρεντίνα, φόρτωνε πράσινο
Περνώντας τη Ρεντίνα η Ταξιδιάρα Ψυχή έκανε την επανάσταση της. Δεν ήθελε να συνεχίσει και επέμενε να ξεκουραστεί.
Τι να κάνω κι εγώ, έκανα αυτό που ήθελε γιατί ως γνωστόν, όταν στα θηλυκά δεν κάνεις τα χατήρια, πάντα τον βρίσκεις τον μπελά σου
Αφού το λύσαμε κι αυτο το θέμα, συνέχεια για Απολλωνία. Εκεί θα έκανα στροφή προς το νότο, για να μπω στην τελική ευθεία (τρόπος του λέγειν, γιατί τα βουνά καραδοκούσαν) για Πολύγυρο
Επόμενο αξιοθέατο της διαδρομής, η μικρή Βόλβη, μερικά χιλιόμετρα πριν την Απολλωνία
Πριν στρίψω, γιόρτασα τα 600+ διανυθέντα χιλιόμετρα. Φάγαμε το μισό γάιδαρο δηλαδή!
Είχα ήδη κάνει 93 και υπολόγιζα ότι θέλω άλλα 40 μέχρι τέλος. Ήταν γεγονός ότι πάλι θα με έπιανε το βράδυ, όπως ήταν γεγονός ότι μια μικρή ανωφέρεια άρχισε να βασανίζει τα πόδια μου. Λογικά έπρεπε να πατήσω, αλλά δεν ήξερα την διαδρομή και αποφάσισα να μη ρισκάρω. Κερασάκι ο κόντρα άνεμος...
Μετά μισή ώρα αποχαιρέτησα τον ήλιο. Είχα ακόμα φως για περίπου μισή ώρα ακόμα
Άρχισα να κρυώνω, η θερμοκρασία είχε πέσει απότομα στους 21. Σταμάτησα και πρόσθεσα μια φανέλα, ήπια ένα δυναμωτικό και συνέχισα. Η σήμανση πάλι με προβλήματα, οπότε όποιο χριστιανό έβλεπα, τον ρωτούσα
Ανεβαίνοντας ένα ακόμα λόφο, υπολόγισα ότι ήθελα περίπου 20 χλμ ακόμα. Όταν όμως είδα τα βουνά που έπρεπε να περάσω, άλλαξα γνώμη
Μια ακόμα κατηφόρα, ένα ακόμα χωριό και στάση για νυκτερινή ενδυμασία. Φανός κεφαλής, αντανακλαστικό γιλέκο και πάμε
Σε κάθε λόφο που ανέβαινα, οι στροφές διατηρούνταν όλο και πιο δύσκολα. Σε κάποια στιγμή είδα ένα φανάρι στην άκρη του δρόμου, 2 λόφους μακριά απο μένα. Το έβαλα στόχο και συνέχισα. Φτάνοντας εκεί είχα ήδη ανέβει στα 1000 μέτρα.
Η κούραση μαζί με το κρύο (15 C) με ανάγκασαν να σταματήσω για αντιανεμικό και μανίκια. Αλλιώς δε θα μπορούσα να κατέβω την κατηφόρα. Ευτυχώς κόλλησα πίσω απο ένα συρόμενο και με ζέσταινε κάπως.
Εκεί που υπολόγιζα για ακόμα 8 χλμ, να μια πινακίδα που έλεγε Πολύγυρος 14 χλμ! Κούνησα το κεφάλι και συνέχισα. Απο λόφο σε λόφο σε λόφο. Όταν άρχισα να βλεπω τα χνώτα μου, άνοιξα το τσαντάκι και έβγαλα το φλασκί με το ουίσκι που έχω σε περιπτώσεις ανάγκης. Ήπια 2 ρουφηξιές και ζεστάθηκα κάπως.
Άκουγα τα αυτοκίνητα στο βάθος για να δω πότε τελείωνε η ανηφόρα, ο ρυθμός πλέον είχε πέσει δραματικά και ανέβαινα το 3-4 % σα να ήταν 8%
Όταν έμεναν ακόμα 4 χλμ και ο λόφος τελείωσε, περίμενα να δω φώτα απο κάτω. Όταν τα είδα χαμογέλασα, επιτέλους έφτανα
Μια τελευταία φωτό και επόμενη στάση το ξενοδοχείο. Δύσκολη μέρα και αυτή τελικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου