135 χλμ 1010 μ
Η μέρα ξεκίνησε άσχημα και θα συνέχιζε έτσι` αλλά δεν το ήξερα ακόμα.
Λόγω θεμάτων ίωσης, καθυστέρησα να ξεκινήσω. Ήταν η ώρα δέκα όταν χαιρέτησα το ξενοδοχείο Άδωνις
Είχα όρεξη, ο δρόμος ανοιχτός και ο καιρός πολύ καλός. Σε λίγο ήμουν εκτός Σκύδρας.
Οι ψαράδες έκαναν τη δουλειά τους κι εγώ τη δική μου. Πέρασα το όμορφο(άγνωστο) ποτάμι και συνέχισα
Αποφάσισα να καλύψω γρήγορα τα 40 χιλιόμετρα που με χώριζαν απο την Πέλλα, γιατί είχα ήδη χάσει 1 ώρα και ήξερα ότι θα καθυστερούσα περισσότερο. Παρόλα αυτά, ο ανοικτός δρόμος και ο όμορφος καιρός με ενέπνευσαν καλλιτεχνικά
Τίποτα δεν με προλαβαίνει. Που λέει ο λόγος....
Και μία για τους χορηγούς μου
Πέρασα μέσα απο μικρά χωριά και σε λίγο έφτανα στη βιομηχανική περιοχή των Γιαννιτσών
Παντού έβλεπα στις ακρες του δρόμου βαμβάκι. Να γιατί...
Μετά απο αρκετό πάτημα βρέθηκα μπροστά στην πινακίδα που ήθελα
Μπαίνοντας στην πόλη με υποδέχτηκε αυτή η επιγραφή. Νομίζω δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο...
Βρήκα το μουσείο σχετικά εύκολα. Η πρώτη φωτογραφία πιστεύω ήταν και η καλύτερη.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Η αεροφωτογραφία απο τον αρχαιολογικό χώρο. Εντυπωσιακό σε μέγεθος!
και μερικες ακόμα απο το μουσείο που μου άρεσαν
Σειρά είχε ο αρχαιολογικός χώρος. Η πιο γνωστή ίσως φωτογραφία, το περιστήλιο μιας οικίας
Η έκταση του χώρου καλύπτει 10 τετραγωνα, πραγματικά τεράστιο. Νοιώθεις δέος με αυτό που είχαν κατασκευάσει, χιλιάδες χρόνια πριν
Βγάζοντας μια τελευταία φώτο, άφησα πίσω μου την Πέλλα για το επόμενο χωριό τα Κουφάλια
Απο το πρωί, έχανα αέρα στο μπροστινό λάστιχο. Αποφάσισα ότι ήταν μεγάλο το ρίσκο να συνεχίσω έτσι. Φτάνοντας Κουφάλια λοιπόν και αφού το μοναδικό ποδηλατάδικο ήταν κλειστό, αποφάσισα να αλλάξω το ελαστικό
Τελικά ο Χρήστος ήρθε και έβγαλε και μια αναμνηστική
Συνέχισα για το επόμενο χωριό, το Πρόχωμα. Είχα ήδη χάσει μια ώρα το πρωί, σχεδόν μιαμιση στην Πέλλα και κανά μισάωρο για το λάστιχο. Αρχισα να πατάω, αλλά ο αέρας είχε άλλη γνώμη
Πριν απο ένα απότομο λόφο, πέρασα εμπρός από τον ποταμό Αξιό.
Φτάνοντας τελικά Πρόχωμα, αποφάσισα να απολαύσω μια κόκα.
Η χαρά μου όμως κράτησε λίγο. Φεύγοντας έκανα μόνο μερικά μέτρα. Το εμπρός λάστιχο ήταν κλαταρισμένο. Το δεύτερο της ημέρας!
Μιλάμε μπορεί να μου πήρε και λιγότερο απο 10 λεπτά να το αλλάξω, τέτοια νεύρα είχα. Δεν είχε πατήσει κάτι, απλώς η σαμπρέλα είχε ανοίξει. Υποπτεύθηκα ότι ίσως ο Χρήστος ήταν υυπερβολικός με το κονφλέρ και πάτησα να φύγω
Η ώρα ήταν κοντά 5, δεν είχα φάει και τα αποθέματα σε δυνάμεις έμεναν. Απείχα ακόμα μακριά απο Κιλκίς και ο αέρας κόντρα, κόντρα, κόντρα
Σε μια ευθεία, άκουσα τον γνώριμο αποκρουστικό θόρυβο. Κοιτώ και επιβεβαιώνομαι. Ακόμα ένα κλαταρισμένο εμπρός ελαστικό. Ναι, ναι το 3ο!
Απέμεινα να κοιτώ το ποδήλατο με ηρεμία που ταίριαζε σε μοναχό Σαολίν. Συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι κάνενα λάστιχο δεν θα γλίτωνε απο εκείνο το αγκάθι και βάλθηκα να αλλάξω την 3η σαμπρέλα της ημέρας. Ευτυχώς είχα μαζί μου 5.
Συνέχισα για τον επόμενο λόφο. Η απουσία φαγητού έντονη. Σταμάτησα για νερό και ισοτονικό, μου έμεναν ακόμα 15 χιλιόμετρα μέχρι Κιλκίς, αλλά 15 δύσκολα. Σκέφτηκα να abort the mission (ακυρώσω την αποστολή) αλλά άλλαξα γνώμη κατευθείαν.
Συνέχισα όπως μπορούσα. Ήταν σίγουρο πλέον ότι θα με έπιανε το σκοτάδι. Ξαφνικά είδα απο μακρυά το Κιλκίς, πάνω σε ένα λόφο. Αμέσως άρχισα να πατάω πιο δυνατά πετάλι
Ο ρυθμός άρχισε να δυναμώνει, ενώ δεν έπρεπε. 'Επρεπε να κρατήσω δυνάμεις αλλά δεν γινόταν, ήταν σαν να ήμουν επιβάτης σε κάποιον που έκανε ποδήλατο. Λόκαρα το στόχο και πάτησα. 23, 25, 27, 30, 28, 32, 25 σε λόφους. Όταν έχανα οπτική επαφή , η ταχύτητα έπεφτε, όταν έβλεπα στόχο ανέβαινε.
Δεν κατάλαβα πώς καλυψα εκείνα τα 10 χλιόμετρα και ανεβαίνοντας ακόμα ένα λόφο έμπαινα Κιλκίς στις 18:30
Προτεραιότητα το φαγητό. Στρατοπέδευσα στα Γκούντις και χτύπησα μια ναπολιτάνα. Μετά ήμουν έτοιμος για επιστροφή
Έφυγα στις 19:00. Είχα ακόμα 40 κατι χλμ μέχρι Ωραιόκαστρο και σε μισή ώρα θα νύχτωνε. Ευτυχώς είχα προνοήσει να φέρω μαζί μου φακό κεφαλής και αντανακλαστικό γιλέκο, σκέφτηκα.
Πέρασα Κρηστώνη και άρχισα να πατάω. ¨Ηταν ο αέρας που ήταν πλάτη, ήταν οι φρέσκιοι υδατάνθρακες, ήταν η θέληση απλά, ποτέ δε θα το μάθω. Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες απο αεροθούμενα, που πετάνε τις δεξαμενές καυσίμων και βάζουν τους μετακαυστήρες για να πάνε όσο πιο γρήγορα μπορούν. Το αυτό, έκανα κι εγώ!
Όταν πια νύχτωσε, σταμάτησα σε ένα χωριό και έβαλα τα αξεσουάρ. Σιγά σιγά η ταχύτηα έπεφτε, η όποια στρατηγική διαχείρισης δυνάμεων είχε πεταχτεί σήμερα στα σκουπίδια.
Σε κάποια φάση, βρέθηκα σε μια διασταύρωση, ο χάρτης δε με βοηθούσε και είπα να συνεχίσω ευθεία, σύμφωνα με την καταγραφή διαδρομής. Είχα μπει σε πολυσύχναστο δρόμο, ανεβαινα τον ένα λόφο μετά τον άλλο, ίδρωνα σα γουρούνι και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο στόχο.
Είδα τα φώτα ενός χωριού, αλλά δεν ήταν το δικό μου. Το προσπέρασα και συνέχισα στον επόμενο λόφο. Έπινα νερό αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, μάλλον δε μου έφτανε. Σε μια μεγάλη κατηφόρα είδα πινακίδες απο μακριά. Σκέφτηκα, εδώ εδώ θα είναι και .....ΗΤΑΝ!
Πινακίδα για Μελισσοχώρι, που σήμαινε αμέσως μετά για Ωραιόκαστρο!
Έστριψα για να βγω απο τον κεντρικό και άκουσα το γνώριμα πλατάγιασμα του ελαστικού. Σταμάτησα. Δεν το πίστευα... Ήταν το 4ο λάστιχο της ημέρας. Έπιασα ένα φράχτη και βάλθηκα ν το φουσκώνω. Αυτο, σκέφτηκα, δεν πρόκειται να το φτιάξω, θα πάω έτσι, κοντά είναι... 'Ενας τύπος πετάχτηκε και μου λέει "Μην πάς απο εδώ είναι τα διπλά χιλιόμετρα πήγαινε μέσα απο το χωριό"
Το φούσκωσα και έφυγα. Σταμάτησα στην πλατεία για νερό, όπου ένας τύπος μου λέει "Απο εδω που πάς εχει πολύ ανηφόρα" Τι να κάνω λέω κι εγώ θα πάω. Στα 2 χιλιόμετρα, σταματάω πάλι για φούσκωμα και φεύγω. Η ανηφόρα σοβαρεύει, τουλάχιστον 12ρια και ...πάλι τέλος το λάστιχο.
Κατεβαίνω, πίσσα σκοτάδι, εντελώς αποκαρδιωμένος και πλέον γκαραντί αφυδατωμένος και αρχίζω να σπρώχνω το ποδήλατο. Ούτε καν αυτό μπορούσα. Τελος οι δυνάμεις, το μυαλό παραδομένο, το σώμα αφυδατωμένο.
Όπως όπως ανεβαίνω 600 μέτρα και σταματώ σε ένα πλάτωμα. Πίνω ό,τι νερό έχω αλλά δεν φτάνει. Λέω, εδώ θα μείνω, τέλος!
Μιλάω με την Αλεξία και παίρνω λίγο κουράγιο, μιλάω με το ξενοδοχείο, μου λέει οδηγίες αλλα περισσότερο για να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί και να κάνει ακόμα λίγο πετάλι.
Τον πείθω, φουσκώνω πάλι και ξεκινώ. Ευτυχώς ο λόφος τελειώνει μετά απο 100 μέτρα και βρίσκομαι να κατρακυλώ με 50+ χλμ χωρίς φώτα με το φόβο να μου ξεφουσκώσει το λάστιχο. Τι να κάνω, δεν έχω επιλογή, παίρνω το ρίσκο, απλά δεν πλαγιάζω και κατεβαίνω.
Χάνομαι, παίρνω πάλι τηλέφωνο και σε 5 λεπτά είμαι στο δωμάτιο μου. Μου πήρε μια ώρα να καταλάβω που είμαι.
Τέλος καλό, όλα καλά παίδες. Πολύ δύσκολη η μέρα 2!!!
Η μέρα ξεκίνησε άσχημα και θα συνέχιζε έτσι` αλλά δεν το ήξερα ακόμα.
Λόγω θεμάτων ίωσης, καθυστέρησα να ξεκινήσω. Ήταν η ώρα δέκα όταν χαιρέτησα το ξενοδοχείο Άδωνις
Είχα όρεξη, ο δρόμος ανοιχτός και ο καιρός πολύ καλός. Σε λίγο ήμουν εκτός Σκύδρας.
Οι ψαράδες έκαναν τη δουλειά τους κι εγώ τη δική μου. Πέρασα το όμορφο(άγνωστο) ποτάμι και συνέχισα
Αποφάσισα να καλύψω γρήγορα τα 40 χιλιόμετρα που με χώριζαν απο την Πέλλα, γιατί είχα ήδη χάσει 1 ώρα και ήξερα ότι θα καθυστερούσα περισσότερο. Παρόλα αυτά, ο ανοικτός δρόμος και ο όμορφος καιρός με ενέπνευσαν καλλιτεχνικά
Τίποτα δεν με προλαβαίνει. Που λέει ο λόγος....
Και μία για τους χορηγούς μου
Πέρασα μέσα απο μικρά χωριά και σε λίγο έφτανα στη βιομηχανική περιοχή των Γιαννιτσών
Παντού έβλεπα στις ακρες του δρόμου βαμβάκι. Να γιατί...
Μετά απο αρκετό πάτημα βρέθηκα μπροστά στην πινακίδα που ήθελα
Μπαίνοντας στην πόλη με υποδέχτηκε αυτή η επιγραφή. Νομίζω δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο...
Βρήκα το μουσείο σχετικά εύκολα. Η πρώτη φωτογραφία πιστεύω ήταν και η καλύτερη.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Η αεροφωτογραφία απο τον αρχαιολογικό χώρο. Εντυπωσιακό σε μέγεθος!
και μερικες ακόμα απο το μουσείο που μου άρεσαν
Σειρά είχε ο αρχαιολογικός χώρος. Η πιο γνωστή ίσως φωτογραφία, το περιστήλιο μιας οικίας
Η έκταση του χώρου καλύπτει 10 τετραγωνα, πραγματικά τεράστιο. Νοιώθεις δέος με αυτό που είχαν κατασκευάσει, χιλιάδες χρόνια πριν
Βγάζοντας μια τελευταία φώτο, άφησα πίσω μου την Πέλλα για το επόμενο χωριό τα Κουφάλια
Απο το πρωί, έχανα αέρα στο μπροστινό λάστιχο. Αποφάσισα ότι ήταν μεγάλο το ρίσκο να συνεχίσω έτσι. Φτάνοντας Κουφάλια λοιπόν και αφού το μοναδικό ποδηλατάδικο ήταν κλειστό, αποφάσισα να αλλάξω το ελαστικό
Τελικά ο Χρήστος ήρθε και έβγαλε και μια αναμνηστική
Συνέχισα για το επόμενο χωριό, το Πρόχωμα. Είχα ήδη χάσει μια ώρα το πρωί, σχεδόν μιαμιση στην Πέλλα και κανά μισάωρο για το λάστιχο. Αρχισα να πατάω, αλλά ο αέρας είχε άλλη γνώμη
Πριν απο ένα απότομο λόφο, πέρασα εμπρός από τον ποταμό Αξιό.
Φτάνοντας τελικά Πρόχωμα, αποφάσισα να απολαύσω μια κόκα.
Η χαρά μου όμως κράτησε λίγο. Φεύγοντας έκανα μόνο μερικά μέτρα. Το εμπρός λάστιχο ήταν κλαταρισμένο. Το δεύτερο της ημέρας!
Μιλάμε μπορεί να μου πήρε και λιγότερο απο 10 λεπτά να το αλλάξω, τέτοια νεύρα είχα. Δεν είχε πατήσει κάτι, απλώς η σαμπρέλα είχε ανοίξει. Υποπτεύθηκα ότι ίσως ο Χρήστος ήταν υυπερβολικός με το κονφλέρ και πάτησα να φύγω
Η ώρα ήταν κοντά 5, δεν είχα φάει και τα αποθέματα σε δυνάμεις έμεναν. Απείχα ακόμα μακριά απο Κιλκίς και ο αέρας κόντρα, κόντρα, κόντρα
Σε μια ευθεία, άκουσα τον γνώριμο αποκρουστικό θόρυβο. Κοιτώ και επιβεβαιώνομαι. Ακόμα ένα κλαταρισμένο εμπρός ελαστικό. Ναι, ναι το 3ο!
Απέμεινα να κοιτώ το ποδήλατο με ηρεμία που ταίριαζε σε μοναχό Σαολίν. Συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι κάνενα λάστιχο δεν θα γλίτωνε απο εκείνο το αγκάθι και βάλθηκα να αλλάξω την 3η σαμπρέλα της ημέρας. Ευτυχώς είχα μαζί μου 5.
Συνέχισα για τον επόμενο λόφο. Η απουσία φαγητού έντονη. Σταμάτησα για νερό και ισοτονικό, μου έμεναν ακόμα 15 χιλιόμετρα μέχρι Κιλκίς, αλλά 15 δύσκολα. Σκέφτηκα να abort the mission (ακυρώσω την αποστολή) αλλά άλλαξα γνώμη κατευθείαν.
Συνέχισα όπως μπορούσα. Ήταν σίγουρο πλέον ότι θα με έπιανε το σκοτάδι. Ξαφνικά είδα απο μακρυά το Κιλκίς, πάνω σε ένα λόφο. Αμέσως άρχισα να πατάω πιο δυνατά πετάλι
Ο ρυθμός άρχισε να δυναμώνει, ενώ δεν έπρεπε. 'Επρεπε να κρατήσω δυνάμεις αλλά δεν γινόταν, ήταν σαν να ήμουν επιβάτης σε κάποιον που έκανε ποδήλατο. Λόκαρα το στόχο και πάτησα. 23, 25, 27, 30, 28, 32, 25 σε λόφους. Όταν έχανα οπτική επαφή , η ταχύτητα έπεφτε, όταν έβλεπα στόχο ανέβαινε.
Δεν κατάλαβα πώς καλυψα εκείνα τα 10 χλιόμετρα και ανεβαίνοντας ακόμα ένα λόφο έμπαινα Κιλκίς στις 18:30
Προτεραιότητα το φαγητό. Στρατοπέδευσα στα Γκούντις και χτύπησα μια ναπολιτάνα. Μετά ήμουν έτοιμος για επιστροφή
Έφυγα στις 19:00. Είχα ακόμα 40 κατι χλμ μέχρι Ωραιόκαστρο και σε μισή ώρα θα νύχτωνε. Ευτυχώς είχα προνοήσει να φέρω μαζί μου φακό κεφαλής και αντανακλαστικό γιλέκο, σκέφτηκα.
Πέρασα Κρηστώνη και άρχισα να πατάω. ¨Ηταν ο αέρας που ήταν πλάτη, ήταν οι φρέσκιοι υδατάνθρακες, ήταν η θέληση απλά, ποτέ δε θα το μάθω. Στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες απο αεροθούμενα, που πετάνε τις δεξαμενές καυσίμων και βάζουν τους μετακαυστήρες για να πάνε όσο πιο γρήγορα μπορούν. Το αυτό, έκανα κι εγώ!
Όταν πια νύχτωσε, σταμάτησα σε ένα χωριό και έβαλα τα αξεσουάρ. Σιγά σιγά η ταχύτηα έπεφτε, η όποια στρατηγική διαχείρισης δυνάμεων είχε πεταχτεί σήμερα στα σκουπίδια.
Σε κάποια φάση, βρέθηκα σε μια διασταύρωση, ο χάρτης δε με βοηθούσε και είπα να συνεχίσω ευθεία, σύμφωνα με την καταγραφή διαδρομής. Είχα μπει σε πολυσύχναστο δρόμο, ανεβαινα τον ένα λόφο μετά τον άλλο, ίδρωνα σα γουρούνι και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο στόχο.
Είδα τα φώτα ενός χωριού, αλλά δεν ήταν το δικό μου. Το προσπέρασα και συνέχισα στον επόμενο λόφο. Έπινα νερό αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά, μάλλον δε μου έφτανε. Σε μια μεγάλη κατηφόρα είδα πινακίδες απο μακριά. Σκέφτηκα, εδώ εδώ θα είναι και .....ΗΤΑΝ!
Πινακίδα για Μελισσοχώρι, που σήμαινε αμέσως μετά για Ωραιόκαστρο!
Έστριψα για να βγω απο τον κεντρικό και άκουσα το γνώριμα πλατάγιασμα του ελαστικού. Σταμάτησα. Δεν το πίστευα... Ήταν το 4ο λάστιχο της ημέρας. Έπιασα ένα φράχτη και βάλθηκα ν το φουσκώνω. Αυτο, σκέφτηκα, δεν πρόκειται να το φτιάξω, θα πάω έτσι, κοντά είναι... 'Ενας τύπος πετάχτηκε και μου λέει "Μην πάς απο εδώ είναι τα διπλά χιλιόμετρα πήγαινε μέσα απο το χωριό"
Το φούσκωσα και έφυγα. Σταμάτησα στην πλατεία για νερό, όπου ένας τύπος μου λέει "Απο εδω που πάς εχει πολύ ανηφόρα" Τι να κάνω λέω κι εγώ θα πάω. Στα 2 χιλιόμετρα, σταματάω πάλι για φούσκωμα και φεύγω. Η ανηφόρα σοβαρεύει, τουλάχιστον 12ρια και ...πάλι τέλος το λάστιχο.
Κατεβαίνω, πίσσα σκοτάδι, εντελώς αποκαρδιωμένος και πλέον γκαραντί αφυδατωμένος και αρχίζω να σπρώχνω το ποδήλατο. Ούτε καν αυτό μπορούσα. Τελος οι δυνάμεις, το μυαλό παραδομένο, το σώμα αφυδατωμένο.
Όπως όπως ανεβαίνω 600 μέτρα και σταματώ σε ένα πλάτωμα. Πίνω ό,τι νερό έχω αλλά δεν φτάνει. Λέω, εδώ θα μείνω, τέλος!
Μιλάω με την Αλεξία και παίρνω λίγο κουράγιο, μιλάω με το ξενοδοχείο, μου λέει οδηγίες αλλα περισσότερο για να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί και να κάνει ακόμα λίγο πετάλι.
Τον πείθω, φουσκώνω πάλι και ξεκινώ. Ευτυχώς ο λόφος τελειώνει μετά απο 100 μέτρα και βρίσκομαι να κατρακυλώ με 50+ χλμ χωρίς φώτα με το φόβο να μου ξεφουσκώσει το λάστιχο. Τι να κάνω, δεν έχω επιλογή, παίρνω το ρίσκο, απλά δεν πλαγιάζω και κατεβαίνω.
Χάνομαι, παίρνω πάλι τηλέφωνο και σε 5 λεπτά είμαι στο δωμάτιο μου. Μου πήρε μια ώρα να καταλάβω που είμαι.
Τέλος καλό, όλα καλά παίδες. Πολύ δύσκολη η μέρα 2!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου