Τηρώντας αποστάσεις...

Τους μήνες που προετοίμαζα το ταξίδι, ήμουν απασχολημένος με το σχεδιασμό του, τη διάρκεια του, τις προμήθειες, και άλλα θέματα σχετικά με την οργάνωση. 

Δεν είχα σκεφτεί τι αντίκτυπο θα είχε στον κόσμο, όταν θα μάθαινε για αυτό το ταξίδι. Ήμουν φυσικά περίεργος.  Ήξερα ότι θα υπήρχε μια μερίδα του κόσμου που θα έχανε το μήνυμα, που θα διαφωνούσε με την ενέργεια αυτήν καθαυτή, που θα θεωρούσε μη πρακτικό, ίσως ανούσιο, αυτό το ποδηλατικό ταξίδι. Βέβαια δεν μπορούσα να ξέρω πόσο μεγάλη η μικρή θα ήταν η μερίδα αυτή, αλλά εκείνο τον καιρό δεν με απασχολούσε και πολύ αυτή η σκέψη.

Τον Σεπτέμβριο, όπου και ανακοίνωσα το ταξίδι ανακάλυψα ότι η παραπάνω μερίδα ήταν αρκετά μεγάλη. "Κανένα πρόβλημα εδώ", σκέφτηκα "...ακόμα έχουμε δημοκρατία και ελευθερία σκέψης σε αυτή τη χώρα".

Παρόλα αυτά, το περίεργο της υπόθεσης ήταν η "αποχή", η μη συμμετοχή, η μη διατύπωση γνώμης όχι απο αγνώστους ανθρώπους, αλλά απο γνωστούς. Φίλοι και γνωστοί τήρησαν σιγή ιχθύος ή χρησιμοποίησαν τυπικές φράσεις για να επικροτήσουν την ενέργεια. Μερικοί είπαν ότι ο τίτλος "περήφανοι" κάπως δεν ταίριαζε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ήταν ίσως εθνικιστικός. Οι περισσότεροι όμως απλά τήρησαν αποστάσεις ασφαλείας.

Θα μπορούσα να το δικαιολογήσω σε ανθρώπους, που δεν με γνωρίζουν, που με ανακαλύπτουν για πρώτη φορά μέσω του διαδικτύου. Απο την άλλη, αυτή ακριβώς η ομάδα ανθρώπων που δεν με γνωρίζει προσωπικά, είναι αυτή που με στηρίζει περισσότερο. Παράλογο; Όχι. Κατ εμέ, υπάρχει εξήγηση.

Η Ελλάδα περνάει κρίση, κρίση πνευματική πάνω απ όλα, και μετά κρίση οικονομική. Τα πάντα τελούν υπό αμφισβήτηση και όπως πάντα οι Έλληνες έχουν φτάσει στα άκρα. Η μισή Ελλάδα πάλλεται απο εθνικιστικό πυρετό και η υπόλοιπη μισή απλά απέχει και αδιαφορεί. Και οι κυβερνώντες κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα εδώ και τόσα χρόνια απο τη Μεταπολίτευση και μετά` να εκμεταλλεύονται όσο μπορούν την λαική απουσία. Διαίρει και βασίλευε, η γνωστή αλάθητη τακτική, που χρησιμοποιούσαν ηγεμόνες και δικτάτορες ανά τους αιώνες.

Μήπως τελικά καταντήσαμε Αμερική, όπου τα πάντα περνούν απο το κόσκινο του πολιτικά ορθού; Μήπως ακόμα μια φορά, βλέπουμε το δέντρο αλλά χάνουμε το δάσος; Μήπως ξεχάσαμε ότι είμαστε πρώτα Έλληνες και μετά Ευρωπαίοι; Όταν η φιλοπατρία εκλαμβάνεται σαν ελάττωμα και όχι σαν προτέρημα, τότε βαδίζουμε, σαν λαός, σε σκοτεινά μονοπάτια....

Όταν με ρωτούν "τι πιστεύεις ότι θα καταφέρεις, κάνοντας αυτό το ταξίδι;" απαντώ πολύ απλά "Τίποτα. Απλά εκφράζω τη δική μου αγανάκτηση, εξωτερικεύω τις δικές μου ανησυχίες, μεταφέρω ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ενάντια στη μιζέρια των ημερών". Αυτό και μόνο αυτό.

Πιστεύω ότι αν ο καθένας κάνει κάτι μικρό, όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι μεγάλο. Θα ήθελα το μήνυμα που μεταφέρω να προβληματίσει τον κόσμο, να τον κάνει να σκεφτεί διαφορετικά. Όταν αλλάζεις τον τρόπο που σκέφτεσαι, αλλάζεις και τη συμπεριφορά σου.

Δεν χρειάζεται να τηρούμε αποστάσεις, χρειάζεται να συσπειρωθούμε, να ενωθούμε βαζοντας στην άκρη προσωπικές διαφορές. Τότε και μόνο τότε, θα μπορέσουμε όλοι μαζί να ξεπεράσουμε και αυτήν την κρίση.