Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα βιώνει μια άνευ προηγουμένου
οικονομική και ηθική εξαθλίωση. Άνθρωποι βρίσκονται στο δρόμο, χωρίς δουλειά,
χωρίς στέγη, χωρίς δυνατότητα επιβίωσης, χωρίς ελπίδα. Παλεύουμε να διατηρήσουμε
την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό, τα όνειρά μας. Και ίσως το σημαντικότερο για
εμάς τους Έλληνες, είναι ότι έχουμε χάσει το χαμόγελο μας.
Σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι, να συνεισφέρω αυτό που
μπορώ, να περάσω ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Είναι πεποίθηση μου, ότι αν ο καθένας,
από τη μεριά του, βοηθήσει όπως μπορεί, τότε και τα πράγματα θα καλυτερεύσουν.
Οι δυσκολίες είναι για τους ανθρώπους.
Το ποδηλατικό αυτό ταξίδι είναι η αντίδρασή μου, απέναντι στη
θλιβερή πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά.
Η Ελλάδα του 2012
δεν είναι η Ελλάδα στην οποία μεγαλώσαμε. Δεν είναι η Ελλάδα μας, όσο και αν
κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Πρέπει να ξαναβρούμε το
χαμένο μας χαμόγελο, να γεμίσουμε με κουράγιο την ψυχή μας και να σταθούμε στα
πόδια μας.
Ό,τι και να' χει συμβεί, ενωμένοι μπορούμε να τα ξεπεράσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου