Περηφάνια ή Υποτέλεια;

Το καλοκαίρι του 2004 η Ελλάδα ζούσε το ολυμπιακό της όνειρο. Τα μεγάλα τσιμεντένια έργα της Αθήνας, υποδέχονταν αθλητές και θεατές, η κυβέρνηση έπλεε σε πελάγη ευτυχίας και οι «Αθάνατοι» μας επευφημούσαν. Και οι Έλληνες φούσκωναν από περηφάνια, για το γεγονός ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είχαν επιστρέψει εκεί που έπρεπε, εκεί που είχαν γεννηθεί` δεν ήταν και λίγο πράγμα.

Οκτώ χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2012, η Ελλάδα ζει τον εφιάλτη της. Η οικονομική κρίση κυριαρχεί, η ανεργία στα ύψη και τα λαμπρά τσιμεντένια έργα της Ολυμπιάδας να μαζεύουν σκόνη. Κανείς δεν θυμάται τις δόξες και τα μετάλλια του 2004, ενώ ο Ζακ Ρογκ ανακοινώνει στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, ότι «οι αγώνες επέστρεψαν στο σπίτι τους» (;)

Μετά τον Απρίλιο του2010, όταν και επίσημα η Ελλάδα μπήκε στο μηχανισμό του ΔΝΤ (γιατί ανεπίσημα είχε μπει μήνες πριν), ένας άλλος μηχανισμός άρχισε να δουλεύει παράλληλα. Και μάλιστα ενώ δούλευε παράλληλα, δούλευε και αντίστροφα από τον πρώτο. Κάθε μέρα που περνούσε, για κάθε ευρώ που μας «προσέφεραν», μας αφαιρούσαν και ένα κομμάτι της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού που έχουμε (που οφείλουμε να έχουμε) σαν λαός πολύπαθος, λαός κατατρεγμένος, αλλά και λαός ένδοξος, υπερήφανος, λαός ποτισμένος με τη λέξη «φιλότιμο», λέξη που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο λεξιλόγιο, πέραν του ελληνικού.

‘Ήταν ένα κομμάτι, αρκετά μικρό ώστε να μην γίνεται αντιληπτό στην αρχή. Το μόνο που γινόταν αντιληπτό ήταν μια μικρή ενόχληση, μια δυσφορία, το γεγονός ότι πλέον η κυβέρνηση της χώρας ελεγχόταν από ξένα κέντρα. Κάποιοι είπαν ότι αυτό γινόταν, έτσι κι αλλιώς, τόσα χρόνια. Κάποιοι άλλοι, είπαν ότι ίσως αυτή ήταν η λύση, γιατί τόσα χρόνια που μας κυβερνούσαν οι ίδιοι άνθρωποι, οι μπλε και πράσινοι κόκκοι που υποτίθεται θα καθάριζαν (βιολογικά και ακίνδυνα) τους «λεκέδες» της μεταπολίτευσης, κατάντησαν και οι ίδιοι… λεκέδες!

Κάποιοι τρίτοι, είπαν τους πρώτους κυνικούς και τους δεύτερους δοσίλογους, και η κουβέντα, όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη χώρα της Μεσογείου, συνεχίστηκε χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Το μόνο υπαρκτό αποτέλεσμα, ύστερα από 3 χρόνια οικονομικής ύφεσης, είναι ότι χάθηκε το χαμόγελο από τα χείλη μας, ότι άνθρωποι φτάνουν στα όρια τους, προκειμένου να επιβιώσουν, ότι οικογένειες ολόκληρες παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς, ακριβώς όπως είχαν κάνει οι πατεράδες τους την δεκαετία του 60.

Και σε όλους εμάς, που μένουμε ακόμα εδώ, απομένει το δίλλημα, το αιώνιο δίλλημα. Να υποκύψουμε ή να αντισταθούμε, να αφήσουμε να μας στερήσουν τα δικαιώματα μας ή να τα απαιτήσουμε, να χάσουμε το χαμόγελο μας ή να τους χαμογελάμε ειρωνικά, να γίνουμε υποτελείς ή να μείνουμε υπερήφανοι;

Θεωρώ τα παραπάνω ερωτήματα ρητορικά, μια και η ιστορία μας, από τα αρχαία χρόνια μέχρι τα νεότερα, μας έχει διδάξει ότι η ελληνική ψυχή είναι μια περήφανη ψυχή.