Αυτή η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…

Εδώ και μερικές μέρες το θέμα στα κανάλια είναι αν πρέπει ή όχι να παραγραφεί ο Παπακωνσταντίνου. Για όσους δεν θυμούνται, ήταν ο αγαπημένος υπουργός Οικονομικών του Παπανδρέου, ο οποίος φουσκώνοντας τεχνητά το έλλειμμα, μας οδήγησε στην πόρτα του ΔΝΤ.

Πώς όμως τα ίδια άτομα που συμμετείχαν  στην οργάνωση ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της χώρας μας, έρχονται να ελέγξουν έναν από «αυτούς»; Δεν είναι παράλογο;

Όχι βέβαια. Αφού έφεραν την Ελλάδα μέσα στο ΔΝΤ, προσπαθώντας να σβήσουν έτσι το φαγοπότι που είχαν στήσει τόσα χρόνια εναντίον του ελληνικού λαού, μετά προσπαθούν να αποποιηθούν κάθε ευθύνη. Ο Παπανδρέου έφυγε (μάλλον φυγαδεύτηκε) από την Ελλάδα, οπότε δεν μπορεί να μιλήσει για οτιδήποτε. Άρα ποιος άλλος «αμαρτωλός» απομένει; Ο αγαπημένος του υπουργός. Αυτός λοιπόν ο πολιτικός επιλέχθηκε να καθαιρεθεί και να πάρει μαζί του το σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ, όπως ο Τσοχατζόπουλος επιλέχθηκε για το σκάνδαλο με τις μίζες. Απλά τα πράγματα.

Αν βάλουμε στην εξίσωση, τα καινούργια μέτρα που ξεκινούν από το 2013, όπως μειώσεις μισθών, φορολογικό, αυξήσεις σε ΔΕΗ κ.τ.λ., καταλαβαίνουμε ότι ο χρονισμός του θέματος Παπακωνσταντίνου είναι άψογος. Η κοινή γνώμη (πιστεύουν) θα καθησυχαστεί με την καταδίκη (αν υπάρξει) ενός από τους πρωτεργάτες των Μνημονίων και θα αποδεχτεί ό,τι μέτρα ζητηθούν.

Προσωπικά νομίζω ότι ο κόσμος έχει πλέον μπουχτίσει από τέτοια χειραγώγηση και οι μόνοι που πραγματικά ασχολούνται με το θέμα, είναι οι εντεταλμένοι δημοσιογράφοι της κυβέρνησης.

Ο κόσμος έχει σοβαρότερα προβλήματα, με το αν ο χ ψ πολιτικός πρέπει ή όχι να παραγραφεί. Ο κόσμος πεινάει, λιμοκτονεί, είναι στα όρια του. Χρειάζεται μια γενναία απόφαση, αλλά δυστυχώς πρέπει να υπάρχουν γενναίοι πολιτικοί άνδρες για μια τέτοια απόφαση.

Αυτή η Ελλάδα της χειραγώγησης, του ψέματος και της εμμονής με την εξουσία άσχετα με ποιο κόστος, ποτέ δεν πεθαίνει.