Αγανακτισμένοι;

Ξυπνήσαμε λοιπόν ένα πρωί, ή μάλλον μας ξυπνήσαμε οι φίλοι μας οι Ισπανοί που είχαν ήδη ξεσηκωθεί, και γίναμε Aγανακτισμένοι. Δεν πειράζει, το παραβλέπουμε. Βγήκαμε στους δρόμους, με φωνές και διαμαρτυρίες, κατακλύσαμε την πλατεία Συντάγματος, τα κανάλια μετρούσαν σε χιλιάδες τον ξεσηκωμό των Ελλήνων, την αντίδραση ενάντια στο σύστημα, την Τρόικα, την κυβέρνηση, τους πολιτικούς.

Κράτησε μερικούς μήνες αυτός ο «ξεσηκωμός», η Ελλάδα γέμισε με ελπίδα, γιατί δεν είχαν βγει στους δρόμους οι συνήθεις ύποπτοι, αλλά και κομμάτια της μεσαίας τάξης, μια τάξη που μέχρι τότε διατηρούσε αλώβητα τα προνόμια της. Ήρθε επιτέλους και η σειρά τους (των πολιτικών), είπαν μερικοί.

Και μετά, όπως όλες οι καταστάσεις που στην Ελλάδα λειτουργούν παρορμητικά, πήγε από το ένα άκρο στο άλλο. Το κίνημα καταλάγιασε, οι Αγανακτισμένοι ξαναβγήκαν πάλι στους δρόμους, αλλά όχι τόσο δυναμικά όσο την πρώτη φορά και μετά… απορροφήθηκαν από το διαδίκτυο, έγιναν Αγανακτισμένοι On Line.

Γιατί ας το παραδεχτούμε. Είναι πιο εύκολο να διαδηλώνεις από τον καναπέ του σπιτιού σου, όπου ούτε χημικά θα δεχτείς, ούτε θα ταλαιπωρηθείς και θα πεις και ρε αδερφέ, και τον καημό σου. Και αν ποτέ δεν κατέβηκες σε μια πορεία, αν δεν είχες την ευκαιρία να μυρίσεις δακρυγόνα, ή να πας φωνάζοντας μπροστά στο Σύνταγμα, τώρα μπορούσες να «διαδηλώσεις» και το σημαντικότερο, να μάθουν και οι άλλοι ότι διαδηλώνεις.

Έτσι λοιπόν σε κάθε πόλη της Ελλάδος, με τη βοήθεια του διαδικτύου, δημιουργήθηκαν ομάδες Αγανακτισμένων, που σκοπό έχουν τι; Ειλικρινά δεν ξέρω. Να σχολιάζουν τα κακώς κείμενα, να οργίζονται με την κακόβουλη κυβέρνηση, να κοινοποιούν άρθρα που περιγράφουν τα χάλια μας, τους πουλημένους πολιτικούς, την ασυδοσία του κράτους, την αναλγησία του κρατικού μηχανισμού και πάει λέγοντας. Και μετά τι;

Να ρωτήσω λοιπόν κάτι βασικό. Αυτούς τους κακούς πολιτικούς, ποιος τους έβαλε στην εξουσία; Αυτός ο λαός που τώρα έχει γίνει Αγανακτισμένος, δεν τους ψήφισε; Δεν τους ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια για να απολαμβάνει το ρουσφέτι του, τη θέση του στο Δημόσιο, την αυθαίρετη βίλα του, την παράνομη επιδότηση του, το βόλεμα του παιδιού του σε μια τράπεζα; Μήπως ζούμε μια σχιζοφρένεια τελικά; Οι πολιτικοί είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας, μας δείχνει ποιοι πραγματικά θέλουμε να μας κυβερνάμε, μας δείχνει ποιοι είμαστε πραγματικά. Και φυσικά αυτή η εικόνα δεν μας αρέσει, οπότε είναι πιο εύκολο να βρίζουμε αυτούς τους κακούς πολιτικούς.

Αν δεν αποδεχτούμε ευθύνη για ό,τι έγινε στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά, αν δεν ενωθούμε, μπλε, πράσινοι, ροζ και κόκκινοι κόκκοι, αν δεν καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε Έλληνες, τίποτα δυστυχώς δεν πρόκειται να αλλάξει.

Θα μείνουμε μια ζωή Αγανακτισμένοι Μεταξύ μας, χωρίς οργάνωση, χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα, παρορμητικοί και φωνακλάδες, εριστικοί και εγωιστές, ένα ατελείωτο Καφενείο Η Ελλάς, αυτή η καταραμένη κληρονομιά που μας ακολουθεί εδώ και δεκάδες χρόνια. Θα μείνουμε ραγιάδες και όχι  Έλληνες. Και μη νομίζετε, αυτοί που μας κυβερνούν σε αυτό ποντάρουν.

Η αγανάκτηση οδηγεί σε δράση. Η αγανάκτηση για την αγανάκτηση, είναι χάσιμο χρόνου. Αποφασίστε τι θέλετε να κάνετε και κάντε κάτι. Οτιδήποτε όμως. Παραδειγματιστείτε από την ιστορία μας, εμπνευστείτε από αυτήν, οργανωθείτε, αναλάβετε δράσεις, σε κάθε πόλη και δείξτε τους ότι δεν είστε μόνο λόγια.

Είναι καιρός πλέον για πράξεις.

Στατιστικά Διαδρομής

Το ποδηλατικό μου οδοιπορικό ολοκληρώθηκε μεταξύ 2 έως 11 Οκτωβρίου 2012. Παραθέτω μερικά στατιστικά απο τη διαδρομή

Στατιστικά
Συνολική απόσταση:  1250 χλμ

Συνολικά υψομετρικά:  10000 μ.

Συνολική διάρκεια διαδρομής (σέλα) : 64 ώρες

Νυκτερική διάρκεια διαδρομής(σέλα) : 9:30 ώρες

Μέση ταχύτητα: 19.5 χαω

Υψηλότερη κορυφή: Βίγλα, Μέρα 10, 1543 μ

Μεγαλύτερη σε διάρκεια ανηφόρα: Μέρα 5, Απολλωνία-Παλαιοχώρα, 25 χλμ με 2.4% μέση κλίση

Δυσκολότερη ανηφόρα: Μέρα 3, Κολχικό- Σοχός, 4 χλμ με 5.7% μέση κλίση και 10% μέγιστη

Μεγαλύτερη σε διάρκεια κατηφόρα: Μέρα 6, Πολύγυρος-Όλυνθος, 14.5 χλμ με -1.8% μέση κλίση και -8% μέγιστη

Μεγαλύτερη διαφορά θερμοκρασίας: Μέρα 5, 24 βαθμοί C 36-12

Πιο θερμή μέρα: Μέρα 1, μέση θερμοκρασία 29 C

Πιο κρύα μέρα: Μέρα 9, μέση θερμοκρασία 18 C

Ημερήσια κατανάλωση θερμίδων: 3000 - 3500 θερμίδες

Ζημιές: 5 σαμπρέλες, 1 πίσω ελαστικό 

Σχόλια
Όπως πάντα τα νούμερα λένε τη μισή αλήθεια. Όπως πχ ότι σχεδόν μισή μέρα ποδηλατούσα σε σκοτάδι. Μου φάνηκε πολύ περισσότερο.

Η μέση ταχύτητα ήταν εκεί περίπου που υπολόγιζα ότι θα ήταν, παρόλα τα 30 κιλά (ποδήλατο+αποσκευές)

Την ανηφόρα μετά το Κολχικό, έκανε πιο δύσκολη, η ζέστη που είχε τότε και η πλήρη ανυπαρξία σκιάς. Βλαστήμησα μέχρι να αρχίσει να κατηφορίζει.

Η μεγαλύτερη ανηφόρα, μετά την Απολλωνία, δεν ήταν τόσο δύσκολη απλά ενοχλητική και το γεγονός ότι δεν είχα σημεία αναφοράς. Το να ποδηλατείς τελικά σε μια άγνωστη ανηφόρα, είναι ό,τι χειρότερο.

Το πρωινό ξύπνημα στον Πολύγυρο μου έδωσε για δώρο μια όμορφη 15χλμ κατηφόρα μέχρι τη θάλασσα. Απόλαυση πραγματικά....

Ο υπολογισμός των θερμίδων έγινε με ένα μέσο όρο 500 θερμίδων/ώρα. Κάπου εκεί βρίσκεται η πραγματικότητα. Υπολογίζω ότι είχα ένα έλλειμα 1000 θερμίδων τη μέρα, αλλά τις πρώτες μέρες έτρωγα αρκετά και μετά απο λίγο το σώμα άρχισε να προσαρμόζεται στη καθημερινή "δουλειά".

Οι ζημιές δείχνουν μια αναλογία 2 σαμπρέλων τη μέρα, αλλά δεν συνέβει έτσι. Οι πρώτες 4 σαμπρέλες έγιναν τη Μέρα 2, μέρα βγαλμένη απο την κόλαση! Επιβίωσα τελικά και έφτασα στο ξενοδοχείο, αυτός ήταν και ο στόχος...

Τη Μέρα 2 θα θεωρήσω την πιο δύσκολη μέρα, για τον παραπάνω λόγο, αν και υπήρχαν και άλλες μέρες, πιο απαιτητικές. 

Τη Μέρα 4 θα διαλέξω ως πιο εύκολη, όταν συνάντησα και τα παιδιά στη Δράμα και στην Καβάλα. Ίσως η σχετικά εύκολη διαδρομή και η επαφή με τόσα καινούργια πρόσωπα, βοήθησε

Ελπίζω να σας κάλυψα σε θέμα αριθμών

Τελικά η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες;

Αιτία αυτού του άρθρου είναι η πρόσφατη επίσκεψη μου στο μουσείο της Βεργίνας και η απαράδεκτη συμπεριφορά που αντιμετώπισα εκεί. 

Το ποδηλατικό μου οδοιπορικό, είχε ως μήνυμα την ένωση που πρέπει να έχουμε σαν λαός, για να ξεπεράσουμε την τωρινή κρίση. Αντλούσε παράδειγμα απο τη φιγούρα του Φιλίππου Β, ο οποίος χιλιάδες χρόνια πριν, ένωσε και ισχυροποίησε την Μακεδονία. Έπρεπε λοιπόν να περάσω απο την Βεργίνα, για να αποτυπώσω στη φωτογραφική μου μηχανή, το ανάκτορο του Φιλίππου Β και τα κτερίσματα απο τον τάφο του.

Η επίσκεψη μου στο μουσείο ήταν προγραμματισμένη την 7η μέρα του ταξιδιού. Παρόλα αυτά, τεχνικά προβλήματα με έριξαν πίσω στο χρόνο και εκείνη τη μέρα, το μουσείο έκλεινε στις 5μιση. Κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας, με διαβεβαίωσαν ότι την επομένη το μουσείο ΚΑΙ ο αρχαιολογικός χώρος θα ήταν ανοικτός μέχρι τις 7 το απόγευμα. Αναγκάστηκα να τροποποιήσω ολόκληρη τη σχεδίαση που είχα κάνει, για να μπορέσω την 8η μέρα να επισκεφθώ την Βεργίνα, αφού την προηγούμενη ήταν αδύνατο.

Πληρώνοντας το κάπως ακριβό αντίτιμο των 8 Ε για το μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο (συγκριτικά, για το μουσείο και το αρχαιολογικό χώρο της Πέλλας πλήρωσα 6 Ε), έμαθα ότι ο χώρος ήταν κλειστός λόγω... ανασκαφών! Ήδη λοιπόν, το ελληνικό μπάχαλο στο μεγαλείο του! Θα πλήρωνα για κάτι που δεν θα έβλεπα, ενώ κάποιος με είχε διαβεβαιώσει για το αντίθετο την προηγούμενη μέρα.

Προσπάθησα να το βάλω στο πίσω μέρος του μυαλού μου, γιατί τουλάχιστον θα έβγαζα όμορφες φωτογραφίες απο το μουσείο. Φανταστείτε την απόγοήτευση μου όταν η υπάλληλος μου ανέφερε ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες, χωρίς καν η ίδια να γνωρίζει το λόγο! Ο διάλογος που ακολούθησε αναφέρεται στην ανάρτηση της Μέρας 8 και είναι ενδεικτικός της γραφειοκρατικής νοοτροπίας που ακόμα ζει και βασιλεύει ανά την Ελλάδα. 

Φανταστείτε, αυτό το ποδηλατικό ταξίδι, να το είχε οργανώσει κάποιος εκτός Ελλάδας, να έκανε χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσει στη Βεργίνα και να έκανε αυτόν τον καταπληκτικό διάλογο. Ποιά θα ήταν η γνώμη που θα σχημάτιζε για την Ελλάδα;

Φυσικά και δεν κατηγορώ την όποια υπάλληλο μεταφέρει την εντολή της προισταμένης, αλλά την ίδια την κ. Κοταρίδου που με αυτόν τον αυταρχικό τρόπο, αποφασίζει και διατάζει ότι κανείς δεν πρέπει να αποτυπώνει σε κάμερα, αντικείμενα που ήδη κυκλοφορούν σε εκατοντάδες φωτογραφίες.

Γιατί λοιπόν απαγορεύονται οι φωτογραφίες σε ένα τόσο σημαντικό μουσείο, ενώ σε οποιαδήποτε άλλο μουσείο επιτρέπονται, απλά χωρίς τη χρήση φλας; Τα αντικείμενα αυτά ήδη κυκλοφορούν σε φωτογραφίες. Μήπως για να αναγκάσουν τους επισκέπτες να έρχονται ξανά και ξανά για να θαυμάσουν απο κοντα τους τάφους; Κατά τη γνώμη μου, αυτή η συμπεριφορά απωθεί τον κοσμο, δεν τον κάνει να θέλει να ξαναπάει στην Βεργίνα.

Κάποιος πρέπει να εξηγήσει την κ. Κοταρίδου, ότι ο τάφος και τα κτερίσματα του Φίλιππου Β, του ηγεμόνα του Μακεδονικού Βασιλείου, δεν ανήκουν σε κανένα μουσείο, απλά φιλοξενούνται εκεί.

Ανήκουν στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό. Ας βάλει λοιπόν στην άκρη η κ. προϊσταμένη την όποια προσωπική της ματαιοδοξία για να μπορούμε να έχουμε και εμείς όταν φεύγουμε απο αυτό, το κατά τα άλλα πολύ όμορφο μουσείο, το αυτονόητο` φωτογραφίες απο τον τάφο του Φιλίππου Β.

Μέρα 10

80 χλμ 1080 μ

Θα ήταν η τελευταία μέρα του ταξιδιού μου. Η "ρουτίνα" όμως που είχα, εδώ και 9 μέρες θα συνεχιζόταν και σήμερα.

Αφού ανέβασα μία ακόμα ανάρτηση, τακτοποίησα τα πράγματα μου και ντύθηκα. Χρόνο είχα άλλωστε

Ευχαρίστησα τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Μπατσέλας και ξεκίνησα

Περνώντας μέσα απο Άργος Ορεστικό, κατευθύνθηκα προς Δισπηλιό και περιμετρικά της λίμνης, θα έφτανα στην Καστοριά

Όταν άρχισα να βλέπω τη λίμνη, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό. Μπήκα στο πάρκινγκ ενός ξενώνα και έβγαλα τις φωτογραφίες. Το θέαμα ήταν υπέροχο

Τα πόδια ήταν βαριά, αλλά δεν είχαν ακόμα ζεσταθεί. Σε 10 λεπτά έφτασα Καστοριά. Βρήκα μια άνετη θέση, για να χαζέψω λίγο τη λίμνη απο κοντά, μίλησα με το φίλο μου Δημήτρη για να συναντηθούμε πριν φτάσω Φλώρινα και αναχώρησα

Ανέβηκα το λόφο σιγά σιγά, έβγαλα μια τελευταία φώτο και κατηφόρησα προς Μανιάκους (χωριό)

Βγήκα στον αυτοκινητόδρομο. Ακόμα 70 χλμ μέχρι τον τερματισμό

Στην ευθεία μέχρι την Κορομηλιά, ενώ τα πόδια είχαν ζεσταθεί δεν ανέβασα ταχύτητα. Η λογική έλεγε να κρατήσω δυνάμεις για την ανάβαση, αλλά δεν ήταν αυτός ο πραγματικός λόγος.

Απλά ήθελα το ταξίδι να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο...

Ανέβηκα το λόφο, το χωριό φαινόταν στο βάθος

Κατέβασμα απο το λόφο και η ανάβαση στους πρόποδες της Βίγλας σε λίγο ξεκινούσε

Κοιτώντας τα νούμερα είδα ότι είχαμε σπάσει πλέον την 1200αρα. Πραγματικά, τρελλό νούμερο!

Η πορεία σταθερά ανοδική, ο ήλιος έκαιγε

Έφτασα Ανταρτικό, στάση για νερό και ένα τζελάκι γιατί ακολουθούσαν 2 χλμ στο 8%. Μίλησα με το Δημήτρη που θα με περίμενε στο Πισοδέρι.

Ξεκίνησα, μόνο μερικά χιλιόμετρα με χώριζαν απο τη Φλώρινα. Προσπαθούσα να χαρώ τη φύση γύρω μου, δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει αυτό το ταξίδι. Το κεφάλι μου ήταν γεμάτο απο εικόνες, ανθρώπους, πόλεις και βουνά

Μια ακόμα ανηφόρα και το Πισοδέρι φάνηκε στα 2 χλμ

Σε λίγο έγινε η συνάντηση με το Δημήτρη και πριν πιάσουμε κατηφόρα βγάλαμε τη Φλώρινα απο ψηλά

Και μετά άρχισε το γλέντι στην κατηφόρα!

Φτάσαμε Φλώρινα, και σταθμεύσαμε στη πλατεία Μόδη για τις φωτογραφίες. Το σώμα μου ήταν εκεί, αλλά το μυαλό βρισκόταν καμμιά 200ρια χιλιόμετρα πιο πίσω, σε λόφους και πεδιάδες

Η περιπέτεια ολοκληρώθηκε, ο στόχος επιτεύχθηκε

Αφιερωμένο σε όσους ανθρώπους πίστεψαν σε μένα, αγκάλιασαν αυτήν την προσπάθεια και έτσι βοήθησαν και μένα να την ολοκληρώσω

Έτσι κι αλλιώς είμαστε και θα παραμείνουμε, Περήφανοι ως Έλληνες...

Μέρα 9

142 χλμ 1510 μ

Η μέρα θα ξεκινούσε πάλι με καθυστέρηση, γιατί έπρεπε να ανεβάσω ακόμα μια ανάρτηση αλλά δεν αγχωνόμουν. Σήμερα δεν θα είχα καμία στάση να κάνω και επιπλέον γνώριζα πολύ καλά τη διαδρομή

Ετοιμάστηκα και κατέβηκα στη ρεσεψιόν. Το ξενοδοχείο Dellagio μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Ο καιρός έδειχνε έτοιμος για βροχή. Κοίταξα κάτω τον κάμπο και άρχισα την κατάβαση

Κατέβηκα γρήγορα τα 6 χλμ που με χώριζαν απο την Π.Ε. Βέροιας Νάουσας και έβαλα πλώρη για Σεβαστιανά. Πήρα την ευθεία για τη διασταύρωση με την Π.Ε Θεσσαλονίκης. Τα πόδια έβγαζαν άνετα δύναμη. Ο καιρός έτοιμος να βρέξει και στο βάθος φαινόταν η Έδεσσα

Πλησιάζοντας Ριζώματα άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες. Σταμάτησα σε μια στάση για να προετοιμαστούμε για την βροχή

Ξεκινήσαμε λοιπόν και όλα υπό έλεγχο. Αδιάβροχα, η Ταξιδιάρα ψυχή κι εγώ, καλά λάστιχα, φτερά, καλό ντύσιμο, καλό φαγητό. Ας έβρεχε όσο ήθελε, δεν μασάγαμε!

Σε λίγο στη διασταύρωση και στρίψαμε για να πάρουμε τον περιφερειακό της Έδεσσας. Η βροχή συνέχιζε

Ανηφόρα, φαγητό και πετάλι (ως συνήθως). Όσο ανεβαίναμε η βροχή έκοβε, μέχρι που σταμάτησε μετά απο λίγο. Η υγρασία ήταν το πρόβλημα

Αυτό βέβαια ήταν η προθέρμανση, γιατί ακολουθούσαν τα 11% του Αγρα. Αργά και σταθερά, ξεκίνησε και εκείνη η ανάβαση

Φτάνοντας στο χωριό, στάση για καφέ. Ευτυχώς υπήρχε κανονική καφετέρια και απόλαυσα ένα διπλό εσπρέσσο.

Ήμουν ιδρωμένος απο την ανάβαση και κρύωνα. Πήγα στην τουαλέτα και έβαλα χαρτιά στο στομάχι και την κοιλιά και μόνωση. Παλιό, αλλά σίγουρο κόλπο!

Συνέχισα μετά απο ένα μισάωρο, περνώντας δίπλα απο την μικρή λίμνη στα Βρυτά

Περνώντας έξω απο Άρνισσα, ο καιρός έδειχνε να βελτιώνεται. Μάλλον δεν θα είχα άλλη βροχή στο διάβα μου

Πέρασα έξω απο Πύργους. Αυτόν τον μακεδονικό τάφο τον είχα δεί. Ο τελευταίος λόφος και μετά ο Φιλώτας, με τα φουγάρα της ΔΕΗ στο βάθος. Χιλιοειδωμένες εικόνες, αλλά πάντα σημαντικές μέσα μου

Κατάβαση και αριστερά για Αετό. Η ελληνική σημαία που κυμάτιζε μου έκανε κάτι

Μια ακόμα στάση στην πηγή. Είχα κάνει πάνω απο 2 ώρες σέλα. Ξεκούραση στη μέση, νερό μπόλικο, φαγητό και πάλι πετάλι. Τουλάχιστον να έφτανα Κλεισούρα πριν βραδιάσει.

Το Λέχοβο το ανέβηκα χωρίς δράματα, ο δρόμος ήταν άδειος

Μετά το Λέχοβο, στην αγαπημένη στάση, μια γρήγορη ανάσα. Είχα λίγο φως ακόμα, θα προλάβαινα την κορυφή

Στο δρόμο ξανά. Μετά απο 2 στροφές φαινόταν στο βάθος η Κλεισούρα

Παιρνόντας κοπάδι με κατσίκια, τσαμπουκαλεμένος σκύλος άρχισε να έρχεται καταπάνω μου. Έβγαλα αργά τη μαγική συσκευή και πάτησα. Ο σκύλος έκανε μεταβολή και συνέχισε να απομακρύνεται γαυγίζοντας!

Σε 20 λεπτά ήμουν κορυφή, η ώρα λίγο μετά τις 7. Τουλάχιστον θα κατέβαινα το βουνό με λίγο φως ακόμα

Φόρεσα, ό,τι είχα, έβαλα και το προσπέκτους απο τη Βεργίνα για να με κρατάει ζεστό και ετοιμάστηκα για την κάθοδο. Τουλάχιστον, το προσπέκτους κάπου θα χρησίμευε

Τα 8 χιλιόμετρα τελείωσαν εν ριπή οφθαλμού, μια και κατέβαινα με 50+. Στο βάθος φαινόταν ο κάμπος με την λίμνη της Καστοριάς

Πλέον νύχτωνε και έπρεπε να σταματήσω για φώτα και γιλέκο. Ήμουν 5 χιλιόμετρα απο Άργος Ορεστικό, το σημερινό ταξίδι είχε κυλήσει χωρίς απρόοπτα (έτσι, για αλλαγή)